Evim bildim elbet seni
Islak ve gürültülü bir sokak
Gövdemde ay kesiği
Öksüz bir kavga,
Umut gibi gece yarısı,
Gel ve boz bu sükuneti.
—
Evim bildim elbet seni
Kalabalık bir cadde
Kulaklarımda eski bir türkü
“Lambada titreyen alev üşüyor.”
Yalnız mıdır bu insanlar
Yanmaz mı hiç yürekleri
—
Evim bildim elbet seni
İnsanlar topladım hakikate
Aydınlatsın diye geceleri
Silemedim yeryüzünden felaketi
“Sanat için midir sanat?”
Ölmek için gerekirse yaşamak
Çözemiyorum bu bilinmezi.
şimdi sana anlatacaklarım a gülüm
yastık diye başımı göğsüne yaslayamadığım
kaburgalarımın tarlalarda çit diye gerildiği
çarmıha gerilmiş vaziyette tek bir kuşu bile korkutamamış
benin sevdasıdır
bir adım bile yakından göremediğim atların
şimdi bu kalbimde işi nedir
daha yeryüzüne düşmeden eriyen karların
gözlerine yakın tüm mesafelerde yangına kapılmasına rağmen
bin yıldır sana baktıkları gerçeği büyüyor içimde a gülüm
devasa belediye binalarının
yapraklarını dökmüş ama
seni görse gençlik yıllarındaymış gibi yeşerecek ağaçların
şehrin gürültüsünü yırtan kuşların
yanından geçmek a gülüm
ayaklarını sürüdüğün bütün kaldırımların
muazzam gözlerle baktığın tüm sokak başlarının yanından geçmek
şanlı bir ibadet meselesi halini almış
bu soğuk ama yangını hiç dinmeyen bir mevzu
güzel saçların arasına düşmüş beş kar tanesinin
beş farklı ilimden farkı olmadığı halde
benim gibi kayıp birinin yüzüne dokunan sihirli ellerinin
bütün kutsal hadiselerden daha mühim bir yeri vardır
bu yere erişmek için a gülüm
bütün hadiselerden atlar diliyorum bin farklı dilde
duysa herkes sokak başlarında
annelerine seslenen çocuklardan yüz isim
evlerin sokaklara bakan camları çatlasa yine yüz yerinden
benim kulağımın işittiği hep senin ismindir
kimsesi kalmamış sokak hayvanlarının başını okşayıp
bir ev, bir karın tokluğu bahşettiğini hiçbir kutsal kitap yazmazken
her birine merhametle baktığın çiçekler gibi hasretim
yıllar dönerken senin olduğun şehirde
bir kantarmış gibi üzerine çıktığım
ağırlığımın ağrısıyla adını sayıklayan bu zaman
sana hayranlık besleyerek su gibi geçmiştir a gülüm
asla parçalamayacağını bildiği halde
ısrarcı bir mermi gibi senin yollarında savrulmaktan bir türlü vazgeçmeyen
yorgun ayaklarım bu sevdanın mağlubudur
kalabalık koridorlarda bir tek sana bakan
tarihi resimler dirilip sığar içime
tutamazken yavruluğu asla geçmeyecek bir kediyi
kendi varlığından ürken bir köpeği
sana sevda cesaretini gösteren
bu doludizginden uzak kalbimin
sürgünü neredir a gülüm
Alperen Alparslan Gözen
Bir yolculuktasın sen bilinmeyen duraklardan geçiyorsun
Durmuyorsun üstelik bir rüzgar gibi geçiyorsun
Duyuluyor bir ses ufuğun beyazlığında
Bir yıldız gibi parıldıyorsun inadınla
Oysaki geceler kara
Oysaki ay doğmadı daha
Duyuluyor bir ses yürekler sağırken
Diller susmuş, analar feryat ederken
Çaresizliğin içinde bir sevda
Bir ümit bağımsızlık türküsü
Duyuluyor bir ses bir destanın öyküsü
Duyuluyor bir ses umudunu işitmeden
Dağılıyor istasyonlara gazete manşetleri
Ve bir çocuk esiyor teninden
Tırmanıyor Kemal’im Anadolu’nun sarp dağlarını
İstikbal göklerdeyse o vakit
Duyuluyor bir ses: Samsun’un ayak izleri
Duyuluyor bir ses: “Ya istiklal ya ölüm!”
Duymazdan gelemiyorum
Geçiyorsun yüreğimden durmak bilmeden
Duyuluyor bir ses: “Ben size ölmeyi emrediyorum!”
Kalkıyorum düştüğüm yerden
Duyuluyor bir ses: “Artık el etek öpmek yok”
Duyuluyor bir ses…
Duymazdan gelemiyorum
Vatanımın tek umudu, seni seviyorum.
Can ÜLGEN
Solgun yüzlerin haritası sokaklarda
Yaşanan vedalar anıtlaşmış rıhtımlarda
Acımasız bir ayazın içine bıraktım benliğimi
Kaç seyahatin tanığıysa bu yıldızlar
Onlar namına yaktım tütünümü
Yarınların tedirginliği vardı üzerimde
Aniden sis çökmüştü kente
Kumsalda sarhoşluklar
Uçsuz bucaksız denize
Uçuruma bakar gibi bakmışlar
Görülecek hesabı var denizlerin
Küstü bize bu şehir
Küstü bize bu gökyüzü
Yokluyor sızısı anımsayışların
Saatlerin kıpırtıları hırçın
Takvimler kilit tutmaz
Sahibinden satılık uykuyu, devralmış gece
Günün birinde yolculuk vakitlerinde
Açılır yelkenlerimiz yeni serüvenlere
Yel eser kımıldanır ceviz ağacının yaprakları
Dile gelir göğün ışıkları
Dinleye dururuz şu köhne köşede
Dünyanın fısıltılarını
El verip taşıyacak doludizgin akan ırmaklar kederimizi
Elbet sezen olur yumrukların feryadını ve yolların çilesini
Düşünmek maziyi denize nazır akşam vakitleri
Bayraklaşıyor ufuklarda suskunlukların çehresi
Kulağımızda hâlâ o şarkıların izi
Onca uğultunun ardından çıkagelen
Yaşamak ezgisi
Oğuz ÖZTÜRK
Bir düzen kurma hevesini yarı yolda terk ettim
Son kuralın hakkını verdiğim hırıltıda anca
Sokak köpekleri alıyorken selamımı verecektim
Yine de şarapçılar en iyi arkadaşımdır amca
Pencereden izlenirken yadırgansın diye
Ayak izlerimden silüetimi bıraktım sokaklara
Duahan oldum bir tanıdığım eceliyle ölsün diye
Çünkü tabutunu taşıdığım kimse otuzunu geçmemişti amca
Kimseye eyvallahı yok diye kambur olmasa omuzlarım
O yaşta bileklerimden büyük kelepçeyi takmazdım
Benim de sırtımı yasladığım bir kaya olsa
Çocuk şubenin baş komiseriyle ahbap olmazdım amca
Helal ile haramı karıştırır olur bir çocuk
Çalıştığı tüm iş yerlerinden kavga dövüş ayrılınca
Nedense evine ekmek götürmek için
Gururundan kısmanı istiyorlar amca
Bir akl-ı selimden nasihat alsaydım bilbedahe
Ya da öğütler iki kulağımın ortasında sabit kalsaydı amca
Girmek için hayal kurduğum Harbiye’nin önünde
Kolumdaki kesiklere acıyarak bakmıyordum amca
Her sabah ekip mektebi boş bir gecekonduda
Talih kuşunun omzumuza pislemesini beklerken
Odun ve kumaş attığımız sobanın etrafında
Kabus gibi günler ağır geldi diye
Rüya görmek için para harcardık amca
Aman elin omzumdan eksik olsun!
Hasbihal etmekten gocunmam ama
Dostluğun para etmediğini senden duydum amca
Bu kadar geç kalmasaydın eğer,
Bilseydim dostluğun para etmediğini daha erkenden
İki hafta topallayıp, üç yıl imza vermeye gitmezdim amca
Burnum başımdan dik olmasaydı eğer
Daha erken fark ederdim amca
Tüm gözler yaşantım için yukarıya bakmıyormuş meğer
Ben o hayatları yaşamak için on defa ölürmüşüm amca!
Savurduğum yumruklarım patladı duvarlarda
Kıpkırmızı gözlerle sallanarak yürüdüm
O ayak basılmamalı denilen sokaklarda
Bu çocuk o çocuk değildi hiç ama
Olmaya da mecburdu amca
İçimden gelse bile uyamam adab-ı muaşerete
Nezaket kahrolmaya çok yaklaştı amca
Nitekim burada özür dilemek erdem değil
Düpedüz tavizdir amca
Dolunaydan bana emrolundu,
Tercihim değil yazgım bildim.
Kısa bir bakışmanın sonrasında,
Zamandan çıkarcasına sevdam bildim.
Yıldızları seyre daldım o gece, dolunaydı,
Bir ses fısıldadı yıldızlar kulaklarıma,
“Onu asla bırakma.”
Ruhum kucaklaştı tabiatla,
Göz göze geldik beklenmedik
Gözlerin gözlerime değdi anlayacağın,
Korkuyorum senden mübeccel,
“Seni asla bırakmam.”
Bir şiir ayakta bira içiyordu,
Gözlerimle gördüm.
Ellerinden tuttum ve dans ettik,
Dinle beni dedi iyi dinle,
“Onu asla bırakma.”
Göz kapaklarım ağırlaştı,
Bileklerimde ay kesiği bir yara,
“Seni asla bırakmam.”
Eski bir yüze rastladım,
Geçmişe alaycı bir ışık gönderdi,
Müfrit bir ses kucakladı beni,
Gökyüzünde muhayyel kelimeler,
“Onu asla bırakma.”
Bu ne şanlı bir rüya,
Göğsümü açtım semaya:
“Seni asla bırakmam.”
Aklıma mukayyet ol Leyla
Yine bir bakışın etmeyen ağrılar silsilesi
Bu şehirde bin ışık yanıyor
Senin bin ışıklı şehirden daha güzel bakışların var.
Sen ışık yılı uzakta olsan bile kokun benim göçmen aklımın evinde
Bir gülüşün bin kurşun eder
Kurşunlar bilir, ellerim bilir.
Beni senin hayatına not düşsünler Leyla
Kutsal şehirler içinde sen olmayınca kalp ağrısıymış
Çöllerden kapının önünde çiçek olmaya geldim
Bu araf, damarlarımda raks eden kan
Ve şair olamayışım
Yetmiyor, yetişemiyorum sana
Bütün gezegenler birbiri ardınca dönüyor
Ben sana
Leyla dilime mukayyet ol
Bakışların kurşun
Herkes senin için bir kurşun yer
Bense baktığın her yöne koşuyorum çılgınca
Bir kitap ayracıyla ayırıyorum seni diğer insanlardan
Bir dikiş iziyim, bakma öyle
Şakaklarımda kederden yapılmış bir namlu
Ha patladı patlayacak
Kırık kemiklerimin ölüme götüreceğini bilsem
Yine o vaziyette sana koşardım
Benim bir çok söküğüm varken
Sızlamayasın diye ilk seninkileri dikmedim mi?
Senin adın benim sızım
Yine iç savaş var bende
Tüm cephelerde tüm ağrılarımı kaybediyorum
Leyla, ağrılarıma mukayyet ol.
Benim yerime de uyursan mutlu olacak masalın cüceleri
Kaburgalarımdan bir köprü düşün
Narin ayaklarınla uyukla
Bas Leyla, ağrımaz ya daha fazla. 
Oturduğun kaldırım, sokak lambası
ve sen
Üryandan az biraz hallicesin tam manası
ile sen
Ellerin bomboş, ceplerin yüreğinin yansıması
Kafan dolu, başka hiçbir şeyin yok
Ne yaşamak istiyorsun
Ne ölmekten korkuyorsun
Cesaretten aptallığa uzanan gözü kara çizgiyi geçsen
Kalmadı arkasından göz pınarı kurutacağın kimsen
Üstelik sahibi değil kimse, senin kaybında bir hisse
Göz altı torbaların, başka hiçbir şeyin yok
Ne yaşamak istiyorsun
Ne ölmekten korkuyorsun
Çirkin bir leğende zar atar gibi hayatının kumarı
Dipten daha aşağısı yok ama görünmüyor da yukarı
Ya çıkacaksın ya bir anda düşecek, işte son kurşunun hüneri
Tırnakların var, başka bir şeylerin de olmalı
Yaşamaya heveslendin ama
Hala ölmekten korkmuyorsun
Şansın yaver gideli ışık görünüyor bir parça
Hatta elde ettiklerin tahmininden çok daha fazla
Peki eski günler? Dönüş yok asla!
Bir şeyler var, kaybetmeye niyetin yok
Biraz daha yaşamak istiyorsun
Ölüm biraz gecikmeli
Benjamin ve Kemal Paşa masanda iskambil gibi
Direksiyonun başında Azrail
Tırnaklarınla kazıyarak geldiğin arka koltuktan
Yumruğun hakkını verdiği sürece kim indirebilir?
Kaybedecek çok şeyin var, başka hiçbir şeyin yok
Yaşamayı çok istiyorsun
Diğer ihtimal seni korkutuyor
