kuş ölür sen plazaları hatırla

bu çığı üzerime düşüren ses
benim.
dağa, üzerine konulduğu arazinin şeklini veren
ve
hatta
suyu buharlaştıran güç de benim.
ilahi bir kudretin gölgesinde,
çığın altından kurtulup
bir çığlıkla ateşe yürüyor ayaklarım
yok dönüşü bu yolun.
dönmek yasak geriye
yolculuk, nereye?
öğrenilip unutulmuş
belki yürünüp geri dönülmüş
bir eski zaman anısıdır ömrüm
göçmek ve yolda olmak kaderi ile
mühürlüyüm
artık tahtalarla dizdim raflarımı
evet
çığı üzerime düşüren ses benim.
ama
var olmanın dayanılmaz sancısı içinde bile
umutla ve azimle
sonsuz bir çığlık koparınca
kuşların fark etmeden çarpıp öldüğü
o camları kırarım sanan da benim.