Romanıma Feda Ol

Bugünlerde şöyle yazıyor afili şairler:

“Deplasmandır bu dünya!”

Yan rol olmak için geldik yaşayanlar arasına.

Mekân; başka mutlulukları anlatan bir roman.

Zaman; mutlu sona bağlayan o meşhur sayfa…

Bizim gençliğimizde kitap önemliydi diyor Cahit,

Seni anlatacak hiçbir dize yok, hiçbir beyit.

Yazı beş bin senedir ilk kez çaresiz bu sefer,

Destanlara feda edilmiş bu nefer,

Ne zamanda kıymet var, ne sözde anlam.

Uyandırın Abbas’ı; o akşam, bu akşam.

Yanıltıyor beni bugünlerde hakikate taraf aklım.

Ne yapsam mübâh diyor, sınavdan muaf aklım.

Çıkmaz sokaklara yürüyorum adım adım…

Sahi söylesenize, neydi benim adım?

Yorgunluktan adımı unutmuşum.

Hatırlatır ciğerime düşen eski bir koku,

Yahut ismini sayıkladığım derin bir uyku.

Hatırladıkça yazarım, yazdıkça delirir.

Not defterimin son sayfasında,

Yazılmış son şiir aşka dair.

İsmin yazıyor maktülün not defterinde.

Kurşunun rengini aldı sayfalar,

Kokun karıştı şiirlerime.

Maktül benmişim, katil zaman.

Hızlı öldü bu oyunda figüran,

Kaşla göz arasında kovuldum romandan.

Ölümün  ağırlığı üzerime sindi.

Gerçeğe ne kadar yakınım şimdi,

Meğer evime ne kadar yakınmış liman.

Her sayfada acı gerçekler, her sayfada kan

Hayaldir temiz olan, güzel kokan.

Kanla kirlenmiş sayfalar arasında,

En temiz sayfasına ayraç koydum romanın.

Dilerim hiç olmasın veda,

Kokun, kan kokusuna hiç karışmasın.