Yürümek Şahsi Bir Eylemdir

Göğe bir adım attım
Beşeriyetin ritimsizce atan kalbi gerimde kaldı

Yalındım pusatsızdım
Yanımda ne hançerim ne kılıncım vardı
Yürüdüm ayak izleriyle kirletilmemiş her yere
Yürüdüm insan ağırlığıyla çiğnenmemiş
O kutlu göğe

Yalındım pusatsızdım
Yanımda ne günahım ne sevabım vardı
Yürüdüm ve beşeriyetin paçozlukla sıvanan yüzü
Gerimde… Çok gerimde kaldı
Bir kaç adım öteden izliyorum
İnsanları, köpekleri, saksağanları
Benden azade olduklarının farkındalar
Bir çobanı selamladım yürürken
Fazla üzerinde durmadı
Herkes meziyet sanmakta imrenilmeyi
Üstelemedi hiç kimse
Yoksa sahiden
farkımda değiller mi
Bir ruhun hafifliğiyle
Henüz kefenlenmemiş bir ölünün
Görünümüyle
Kengellerin dikenlerine benziyor şeklim
Farkında olunmayan bir ceset olduysam bile şayet
Ben farkında değilim
Köhneyen o şey…
yani zaman akıyor baldırlarımda
Bir hışırtı duyuyorum açık ve seçik
Rüzgâr yabani bir hayvan gibi geziniyor
Göğeren yabansıl otlar arasında
Ürküyorum
Ve korkum üstün geliyor açlıkla yüceltilen sevdama
Çünkü şiir ıslatandır yeri ve göğü
Baştan aşağı yürüyorum
Baştan aşağı sırılsıklam
Sanırsam
yanaklarımda şekillenen nem kuruyor
Gene de beni içimde biriken boğacak
Ayak izlerim şahsi bir eylemin artığıdır
Nedenim şiir idi,
sebebim şiir olacak…