Sınandığına Sığınmak

Eyvah yazıyor bugün kalemim
Acz-i îtiraf ediyor beni mütevellit yerimden
Mağlubuyum girdiğim bütün savaşların
Sınandığıma sığınıyorum…
Bu kaçıncı zemheri, kaçıncı şubat, kaçıncı kahroluş,
En büyük cezam mı yanmak?
Benimki dünyada hakikate uyanmak

Uslanmaz bir yürek taşıyorum
Kuşandığım kılıcın kabzası benim
Kılcal damarlarım intihar ediyor
Kanıyorum içime en iyi bildiğimce
Bir çentik atıyorum her gün
Gelmediğin her gün için yüreğime
Ben yüreğimi deşmeye gelmişim dünyaya
kendi kendimin

Yıldızları saymaya niyet ettim bu gece
Mümkün cebir bu düşlerimin çoğundan
Hemen başlamalıyım bir, iki, üç…
Kibirli bir merhametle bakıyor bana Sirius
Alay ediyor âdeta benimle
Ateş-i hecri fısıldayıp kaybolurken en görklüsü
Ay silinip gidiyor gözlerimden yine
ve doğuyor gün
batan tüm gülüşlerin ardından
Bir elif miktarı durup
Bir elif miktarı çekiyorum ciğerlerime
dünyanın en meyus nefesini
Kuraklık götürüyor göğsüme
çöl rüzgârı nefesim
Kadim “İnşirah” müjdesi de olmasa
vehleten öleceğim