istanbul

ağlayacak bir omzum kalmamış
ben de senin omzuna kaldım
zaten her kimliksiz kaldığımda
senin omzuna sarılırım
bu bitkinlik dilekçesini
senin omzunda yazarım

bugün uzun uzadıya anlatacak hikâyelerim çok
ömrüm kadar kısa bir anı olacak bu yazılanlar

sessizlik çilesinde yarım kalmış bir kitap şimdi
kimisi kapağı açmadan kitaplığa kaldırdı
ben razıyım sessizliğe
sessizlik huzur ve keder dolu
yok ki daha güzel duygu

kimisi ise paragrafları tırmaladı
yok işte! bu kadar, nolur zorlama
yırtılmak, sayfa sayfa çizilmek
altını çizmeyin kelimelerimin, kalbim acıyor

önümde bir cenaze arabası
önünde onlarca insan
kim bilir kim bu sağ kalanlar
ağlayışlarından belli çok mutsuzlar
ısrarla yaşamak çilesinin son anını çekiyorlar

ambulans sesleri kulağımda
buraya kadar gelmemeli karmaşa
müzik dinlemek kadar saygısızlık sayılmaz mı
neyse, bu konuda seninle günahlarımız aynı

kim bu, ismi yok başında
kimliksiz değil, hayır, o ben değil
kimsesizdir belki
akraba ırktan sayılır her hâli

sevgili aradı şimdi
acaba hala sevgi dolu mu yüreği
“sevgi” demek neden bu denli kasvetli
neyse bekletmeye gelmez şimdi
bir zamanlar adı geçmekteydi belki