Sen, Ben ve Vicdanım

Şiire gebeyim bu gece
Heybemden atlarımı besliyorum, kuytu bir köşede
Kurtlar yoldaşım belki de zihnimde telaşe,
İnsanlığım sandım ağzımdan tüteni, değilmiş,
Gençlik işte,
Evet, kucağımda güller gezdirdim yirmi beş sene
Tırmanmadı ellerim göklere, talim ettim diplere,
Düşümde tuttum gövdeni, bu nasıl endişe?
Sonra sesin yankılandı bir vakit
Kaşlarımı çattım, seslendim iblise,
Ben seni yolda görsem dizlerim titrer dedim,
Oysa kalemimden süt damlardı benim,
Ben hep yolunu tuttum zihnimdeki kurtların
Ve kalem dayanamadı, gökyüzüne seni çizdi,
Kimseye söylemeyin ama gözlerimiz birbirine değdi,
Kalem ve ben karşılık ağlaştık
Sesimi yükselttim ona o gece, duymadı,
Kırlardan gelsinler dedim,
Giderek arttı sesimin sessizliği
Atlar da terk etti sonra beni
Kurtlar kaldı, bir de gökyüzünde sen
Yine söyledim sana, bildiğim tek gerçeği,
Tebessümün güçlüdür toptan ve tanktan
Ellerimi sakın bırakma.
Düşman, sağanak olsa da fark etmez,
Gül dağıtırız biz insanlığa,
Yangın yerine değmez, bunu da bilirim,
Fakat vicdanım kanımı çeker kendine,
Ben de ona bir tabure çekerim,
Otur derim soluklan biraz,
Gidecek çok yolumuz var.

İsa Tekin

Editör: Elif Berra Kılıç

isaatekin