Acziyet Beyanı II

Ölümü unuttuk ve sesimiz yükseldi

Bir davaya tutuştu kemik parçaları

Düşmanı olduk makamlardaki kibrin

Yumruklar patladı göz bebeklerimizde

İnsanlar kendini astı her gece

Unutmadık, gerçeğin kavgasıydı rüyalar

—

Ölümü unuttuk ve koşmaya başladık

Her gün aynı mezar taşında ağladık

Kurtulmak ne mümkündü yarıştan,

Filler tepişti durmadan,

Kan ile yıkanıp, gözyaşıyla durulanan,

Unutmadık, dünyanın aynasıydı vicdan.

isaatekin