Fecaat

Buğulu bir otobüs camı ile dertleştim

Ayın halesi tebrik etti beni o gece

Şiirler yazdım gül pembesi çehrene

Kıskandı tüm zümre-i kainat

Fakat sen uzaklardaydın -bilmem nerede?-

Bense, hasret rüzgarıyla dalgalanan,

Ölüm kadar keskin saç tellerinde,

İnfaz ettim nefsimi.

Gözyaşlarımız şarkılar söyledi,

Ama nasıl fecaat,

Ve nasıl bir ağlamak, ardından,

Bir şehrin ışıkları siyaha daldı.

Hayran oldu sandım mertliğime,

Oysa ben bir korkaktim.

Ödüm kopardı şeytan ile göz göze gelmekten,

Annem ağlamasın isterdim.

Çünkü annem ağlarsa bilirim,

Susmazdı kafamın içindeki,

Öfke denen kara gözlü canavar.