Bir Mart günüydü
Azrail’den hesap sorduk ilk defa
Ruhumuz tutuştu kardeşim
Yüce Tanrım affetsin bizi.

Bembeyazdı, kefen gibi Keş dağı
Ağladı peygamber çiçekleri
Öfkemizin tek amiliydi kardeşim
Koca bir demir yığını.

Gül dağıtırdı insanlığa
Ümit çağlardı içimizde
Güneşe ahbaplık ederdi, kardeşim
Güvercindik, öksüz kaldık.

0 cevaplar

Cevapla

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir