Veyl Olsun

“Sırat’tan incedir sevda köprüsü

Beraber geçelim tut ellerimden” 

Abdürrahim Karakoç. 

Sırat’ın teliyle aşk yazmışlar.

Arafta bahtiyarlığı haram kılmışlar.

Uğruna geçmediğim köprülere veyl olsun!

Kılıçtan keskin yürümeye geldim!

Bahtiyar sandığım günlere veyl olsun!

Bahtiyarlığı sende bulmaya geldim!

Sahrada âşıklar yıldızlarla raks eder

Zikreder, Mecnun’un ruhunu yâd eder

Seni düşlemediğim çöllere veyl olsun!

Çöllerde pervane olmaya geldim!

Dağlar Tanrı’dan rahmet diler

Ferhat’ın ruhuna selam eder

Senin için düşmediğim dağa veyl olsun!

Uğruna dağları delmeye geldim!

Sevda türküsünde âşığın teli kırılmış

Kerem’in ruhuna naralar atmış

Sensiz söylediğim türkülere veyl olsun!

Sevdanın bam teline vurmaya geldim!

Sahte bahtiyarlıklarda aradım aslımı

Görmedim çöllerde âşıkların zikrini

Bilmedim dağlarda Tanrı’nın rahmetini

Vurmadım sevdanın bam teline rûhu için Kerem’in

Gafilliğime veyl olsun!

Aslımı sende bulmaya geldim!

Dört yönden essin sevda yeli

Düşeyim çöllere, deleyim dağları

Vurayım aşkın bam teline en derinden

Gül bitsin bağımızda meşki görsün

Gülümüzün dalında bülbül ötsün

Hû desin Mecnun, Ferhat, Kerem

Dile gelsin çöller, dağlar, türküler

Hû, Hû, Hû talibim hepsine birer birer

Meşk şartı, âşıklar katında muteber!