Gülce’ye Yakarış

Tahayyüllerimde, güzelliği asla bitmeyen,
Bu bedenin kutsalı, Havz-ı Kevser’isin sen.
Kalubelada, can bedene girmeden,
Tanrıya secdede verilen, Ahit-i Ruhsun sen.

Seni tek görüp, En-el Hak diyen,
Diri diri yüzülmüş, Hallacı Mahsurum ben.
Varlığına, hüsn-i niyetle edilen,
Hulus-i kalpten geçmiş, Tövbe-i Nasuh’um ben.

Kundaktaki İsa ile dile gelen,
Masumiyet şahikası, İmran kızı Meryem’sin sen.
Asırdan asra nebilerle müjdelenen,
Muhammedin doğumu, Mevlid-i Nursun sen.

Sana garip gönlünü vakfetmek isteyen,
Ruhuna teshir ettiğin bir kulum ben.
Sohbetinden mahrum kalıp, ruhu beslenmeyen,
Kerbela’da parçalanmış Hüseyin’im ben.

Yürekteki tufanın, nebisi kabul gören,
Bu, aciz-i fakir gönlün Nuh’usun sen.
Ebedi cehennemi, gönüle reva gören,
Tövbelerimin sahibi, Cenab-ı Allah’sın sen.