Şafak Vahası

yollar beni sevmezdi, gel dedin geldim
sırtımdan dahi kaçardım, yaslan dedin geldim
yüzüme bak rabbe rastla dedin, sözüne geldim
ben bana inanmazdım, yüzünle imana geldim

beni ararken gece bozgunu saçlarında tutuşsun ellerin
eski yüzümün tam meydanında tutuşsun ellerin
sesime bir ses, bir yüz kat, havsalamda tutuşsun ellerin
çocukluğuma at sürek, ellerimde tutuşsun ellerin

baldan bozma aynanda, talan yeri yansın yüzüm
sen rüzgara sür, önce çatlasın sonra yansın yüzüm
harlansın, soğumasın kül olsun yansın yüzüm
tebessüm et muhakkak söner ama şimdi yansın yüzüm

bir yüzünde düğün vardı, bir yüzün bana düğüm
benim, saçlarında tutuşmuş gece gibi düğüm
bir atın kanatlarıyım, ayaklarıma sözün düğüm
benim köklerim, ayaklarının altında bir kördüğüm

zümrüt kolunda, bakracın içinde gecemi taşırsın
gök yere insin, tez kuşları yüzünde taşırsın
bin orduluk yaradan, beni kanımdan tanırsın
yaram yangın, bâd-ı sabâ nefesinde taşırsın

bana sırtını dönme, yüzünde rabbi görmeye geldim
güneş utansın, geceyi yüzüne sürmeye geldim
yüzüme düşmanım, yüzümü sende sevmeye geldim
herkes beni bilirmiş, ben bilmeye yüzüne geldim

“asırlarca memleketimi yâr belledim
karnım doyuran yüzünü ay belledim
her kirpiğin kanatlı bir tay belledim
ismin göğsümde bir hay belledim”