Kendini Bilmez Kübey

Akrep zehri kara gece
Neden sarmış saçlarını Kübey?
Kuğu zarifliği, süzülüyorsun düşüncemde
Neden bir köşeye sinmiş ağlarsın Kübey?
Yüzünü çöl sanıyorsun
Yahut
Toprağı kurumuş bir gül bahçesi
Yanılıyorsun Kübey
Yanılıyorsun!
Senin yekpare yanakların
Bir bahar sabahından daha canlıdır
Bir çocuk gülümsemesinden daha içtendir
Senin incinmiş kalbin
Nefes nefese kalmış bir ciğerden daha yorgun
Ateşe verilmiş bir fotoğraftan daha silik
Koparılmış bir çiçekten daha solgundur

Kendini bilmez Kübey
Sen her şeyi mümkün kılarsın
Bir balığı alır kanatlarına semayı tanıtırsın
Bir kar tanesini alır avucuna yıllarca saklarsın
Sen mümkünü başka alemde yaşarsın
Kendini bilmez Kübey
Artık kendini tanımalısın.

T. Feyza MACİT

Editör